Heel even...

Ik weet niet hoe ik me moet voelen vandaag. Dat gevoel heb ik waarschijnlijk al de hele week, maar hield me toen nog dapper. Zielig, maak dapper. Ik leek een schrizofrene patient die bij zijn ontslag aangeeft de hele wereld aan te kunnen.

Vandaag geef ik het even op. Heel even maar.

Gisteravond hardop gevloekt naar de honden, die hebben mijn heerlijk zittende broek van de waslijn getrokken en verstopt. Zucht, heel klote want nu kunnen we niks meer buiten hangen. Binnen is het nu een bende van opgehangen kleding aan zelfgemaakte waslijnen.

Maar goed, dat is natuurlijk niet iets om enorm lang van te balen. Die broek vind ik vast nog wel ergens in de tuin tussen de bosjes, maar heb nu geen zin om er naar te zoeken. Het regent de hele week al non-stop en de straten zijn volgelopen. Fietsen betekent kletsnat worden, en voor lopen geldt het zelfde. Vanmorgen bedacht hoe ik in godsnaam het einde van de straat zal halen met mijn fiets, want de straat was tot 15 cm ondergelopen met regenwater.

Maar goed, je maakt je even 3 minuten zorgen, kan er nog wel om gniffelen dat je dit mag meemaken en het is weer helemaal oke.
Maar nu heb ik hoofdpijn en dat komt ook doordat ik te weinig water drink maar vooral omdat ik me de hele week al druk loop te maken over het werk. Ik zie dingen die totaal anders kunnen! Denk zovaak 'jezus, waarom...'
Ik denk regelmatig aan de afdeling thuis.
De communicatie onderling. Hier is het niet netjes 'wil je dat even voor me pakken' maar krijg ik een snauw 'pak dit'. Ik weet dat het een kwestie is van wennen, maar vandaag ging het me te ver. Al die tijd liet het maar een beetje zo, maar het word steeds erger en het is gewoon zo vervelend. Vandaag weer een paar uitbranders gekregen. Terwijl ik zo enorm mijn best doe en alles wil geven. Ik trok het niet meer. Mijn nekharen gingen overeind staan. Na het overleven van 250 muggenbulten, een kapotte wasmachine, 40 koude douche's, ontelbare kutmuskieten, geen echte koffie,
38 keer zeiknat geregend te zijn en wel 680 keer dat gesnauw en gecommandeer van mijn collegae moest ik mijn grenzen aangeven. Heb gezegd dat ik het echt onprettig vond als er zo geschreeuwd werd tegen me etc etc. Heb niet gezegd dat ik er ook doodmoe van word dat niemand van de afdeling iets weet. Het is telkens 'vraag Zr Esthel'. Bij alles! Ik kon er vandaag zo slecht tegen. Ook omdat ik dus degene ben die op een werkdag dus 450 vragen stelt aan Zr Esthel. Ik heb niet gezegd dat ik er zo moe van word dat iedereen zo ongemotiveerd is. Ook ik ben s'middags wel eens moe, heb zin om naar huis te gaan maar probeer er alles uit te halen. Maar het leek vandaag wel of niemand zin had om te werken. Op het 'er kan een ok gehaald worden' blijft iedereen zitten terwijl ik al opsta om naar de lift te lopen. Ik heb ook maar een paar verpleegsters gezien die ik aardig vind tegen de patient. En dat zijn meestal de verpleegsters die ook op een kinderafdeling hebben gewerkt. Die hebben iets liefs over zich. De leerlingen vind ik zeer behulpzaam, maar zijn heel druk bezig met het volgen van klinische lessen en hun opdrachten. Daardoor leren ze in de praktijk veel te weinig. Een leerling liet me zien hoe ik een drain moest verwisselen (zo'n ouderwetse glazen fles) maar na de handeling had ik wel door dat het vacuum er niet meer op zat en zat ze een beetje mij aan te kijken van uhh vacuum....hier zou de training voorbehouden handeling onbegonnen werk zijn!!
(dat zeg ik nu omdat ik me kut voel, maar morgen kan ik zo weer zeggen dat het mijn doel zou kunnen zijn..)

Mijn huisgenootje Joyce had vanmorgen een migraine aanval, dus toen ik mijn muesli aan het eten was dook ze terug naar bed. Ze loop co-schappen op de verloskamer. Vanmiddag uit mijn werk samen kopje thee gedronken. Ze vertelde ook dat ze zich niet helemaal lekker voelt deze week. En toen kwam het horrorverhaal eruit. Omdat er even niks te doen was op de verloskamers ging ze wat po's en nierbekkens soppen die in de sputa stonden. Terwijl ze bezig was ziet ze ineens een nierbekkentje staan met daarin uitstekend een hoofdje. Ze pakt het nierbekken wat dichter naar zich toe en op dat moment houdt haar hart even op met kloppen. In het nierbekken ligt een doodgeboren kindje met alleen een gaasje over zich heen, dat al helemaal in het huidje is getrokken en bedekt is met vliegen. Bij navragen aan de verpleging waarom het overleden kindje daar in godsnaam ligt is het antwoord dat dat normaal is. Walgelijk! Gruwelijk!

Kutziekenhuis. Geen zin om morgen te werken.

Ben vorig weekend naar Groningen geweest. We waren met een grote groep, hadden 3 auto's gehuurd. In Groningen een wandeling gemaakt en daarna gezwommen. Vroeg in de middag stond er al koud parbobier..heerlijk rossig geworden en een kletskous. Dinsdagavond ben ik mee geweest met Mw Ferrier naar BKO. Met een jeep bracht ze me naar de buitenwijk van Paramaribo. Daar zijn nog een paar huizen zonder water en electriciteit. De kinderen moesten eerst in een schooltje achter een tafeltje zitten en werd ik voorgesteld. Moest ik vertellen wie ik was en wat ik deed. Schok me rot hoe druk die kinderen waren, en dat ze alleen dingen kunnen oplossen door te slaan, vechten. De bedoelingen was dat ze eerst een concentratie-opdracht gingen doen en daarna buiten sporten. Ik heb vol enthousiasme meegeholpen met de begeleiding en de kinderen luisterde zelfs naar mij! Heb ik niet ooit gezegd dat het werken met kinderen echt niks voor mij is? Nou, ik vond het super! Ook het sporten was zo gaaf. Vergt heel veel geduld en observatie. Ik ga zeker nog een paar keer mee. Het missen van de salsa-les heb ik er helemaal voor over.

Vanavond ook niet naar salsa gegaan. Geen zin in zwierig dansen en vrolijke muziek. Joyce ging ook niet. Thuis kon ik me niet concentreren op mijn boek en had helemaal lekkers in huis. Dus ben ik op de fiets gestapt en naar het internetcafe gereden.
Oh mam...over dat overlevingspakket! Ik weet het! Ben eruit gekomen waar ik eigenlijk super veel zin in heb en wat hier ontiegelijk duur is; sultana's, evergreen, m & m's, de chips die jij altijd hebt bij meidenavond
(die heb ik zelfs nergens gezien) en chocoladekrentjes. Moet volgende week ongesteld worden...

Ga straks thuis nog een was draaien (hij is gemaakt) Wat heb ik een bewondering gekregen voor mijn wasmachine. Je gooit het erin en klaar. Nu ben ik bezig met de verschillende fase's van wassen, spoelen, centrifugeren.

Heb heel veel zin in aankomend weekend. Brownsberg, genieten van de natuur.

Mijn hoofdpijn is gezakt, wat kan het toch helpen om even alle leed te delen.

Kus Han