Sterke vrouw

De een krijgt hoofdpijn (zoals Joyce) of keelpijn (zoals Joyce) en bij teveel in de zon liggen een zonnensteek (zoals Joyce) maar nee, ik krijg kiespijn! Mezelf gesleept naar de tandarts die ik via Pauline toegewezen kreeg. Met een scherp ding prikte hij gelijk raak in het akelig plekje van mijn kies. Marloes had me al beetje bang gemaakt voor een mogelijk wortelkanaalbehandeling, dus zat ik daar met zweethandjes af te wachten wat de tandarts me zal melden. Opluchting. Het was slijtage van mijn tandglazauur waardoor mijn tandbeen wat gevoeliger was dan normaal. Toen ik van plan was om geld te pakken kreeg ik een knipoog en 'het zit wel goed zo, fijne dag nog'. Thanks Pauline!

Na bijna 2 maanden Paramaribo merk ik dat ik aan het veranderen ben. Er komt een soort rust in mij die ik misschien wel nodig had.
Ik kan me niet zo snel meer druk maken om dingen.

Ik geniet van de ambulance-ritten als ik zieke patienten op mag halen waar een verpleegkundige bij moet zijn 'voor als het mis gaat'. De verantwoordelijkheid, het buiten zijn, de wind door je haren en de snelheid waarmee we rijden...

Ik wen aan het primitieve gedoe. Ik merk dat ik het zelfs goed kan, met de meest weinig spullen goede zorg leveren. Rectumcanules worden na gebruik uitgewassen en daarna in 'zeer goede' desinfectans gezet om na een uurtje weer bij iemand anders te gebruiken.
Ik doe er allemaal aan mee. Maar als er fouten gemaakt worden ga ik stijgeren. Ik wil goede zorg, ook in dit land. Ik weiger om na het prikken de naald terug te schuiven in het hoesje om hem daarna eraf te draaien en de naaldencontainer te gooien ivm bezuiniging van naaldencontainers. Dat we veel patienten met HIV positief hebben speelt daarin geen rol...

Broeder Kenneth en ik waren water en vuur. Discussie was ons moment van de dag. Wat baalde ik toen ik zag dat we 3 avonddiensten samen hadden. Wat gaat dat gezellig worden dacht ik. En wonder boven wonder, dat werd het! Heerlijk gewerkt, en leuke gesprekken gehad. Als makke schaapjes luisterden we naar elkaar en pleegde overleg op momenten dat het even druk was.

Op de afdeling heb ik nu de bijnaam 'sterke vrouw'. Deze naam heb ik te danken aan een blinde patiente die vertelde zich zo veilig te voelen in mijn armen.

Gister ben ik met een groep meiden en de 2 amerikaanse co-ass een fietstocht gaan maken naar Nieuw Amsterdam. Met een klein bootje oversteken, daar gepicknicked met wijn, kaas en stokbrood. Toen begonnen aan de fietstoocht van een paar uur, maar omdat het vroeg donker werd moesten we stoppen en terug keren naar de veerpont om over te steken naar Paramaribo.

Straks ga ik met Nanda & Maaie koffie drinken in de stad. Ze gaan deze week weer naar Nederland...snif. Ik neem hun plekje volgende week in op de Verlengde Keizerstraat 47.

Vanavond afscheidsetentje van Michelle.
God, wat zie ik er tegenop. Ik hou niet van afscheidsdingen. Ga ik denken aan alle leuke momenten die we hebben beleefd. Want wat heb ik een leuke tijd met Michelle en Joyce op de Herman Snostraat! Ze kunnen lachen om mijn harde grappen. We kunnen over alles praten, en dan het liefst tot middernacht. We smeren elkaar in met zonnebandcreme en dan vervolgens s'avonds met aftersun op de verbrande plekken. Kunnen koken in een klein keukentje zonder elkaar in de weg te staan. Michelle bakt voor iedereen een eitje op zondagochtend. Joyce regelt voor iedereen een stukje pompelmoes.
Toen ik op valentijdsdag s'avonds vol verwachting mijn mail bekeek en de inbox op leeg stond, pepte ze me op dat ik echt nog wel een e-card zo ontvangen. Ze hadden moederlijk gelijk...

Kus Han